12. ,,W otchłani" Beth Revis

Wydawca: Wydawnictwo Dolnośląskie
Tytuł orygiału: Across the Universe
Tłumaczenie: Łukasz Małecki
Data i miejsce wydania: 2012 Wrocław
Tom: I
Liczba stron: 392

„W otchłani” jest pierwszym tomem trylogii pióra Beth Revis. Książka opowiada o przyszłości, co jest coraz częstszym i już oklepanym tematem wybieranym przez autorów. Po tuzinie przeczytanych powieści o podobnej tematyce, nie spodziewałam się niczego naprawdę dobrego. Bardzo się jednak zdziwiłam.

 

Przyszłość. Siedemnastoletnia Amy to normalna nastolatka: chodzi do szkoły, ma chłopaka, przyjaciółki, rodziców. Jednakże wszystko się zmienia, kiedy naukowcom udaje się odnaleźć planetę z odpowiednimi warunkami do życia. Budują statek, którym ma zostać przetransportowana załoga zajmująca się maszyną oraz zahibernowani ludzie, niezbędni do organizacji pracy na nowej planecie. Na liście osób, które mają zostać zamrożone na czas podróży, znajdują się rodzice Amy. Dziewczyna nie chce ich zostawiać, dlatego musi porzucić swoje dotychczasowe życie i zapaść w mroźny sen, na czas trzystuletniego lotu. Za trzy wieki ma znów obudzić swe ciało i umysł…

Nie wszystko idzie zgodnie z planem – dwieście pięćdziesiąt lat później Amy zostaje brutalnie wybudzona z hibernacji i gdyby nie szybka pomoc Starszego, utonęłaby w płynie zamrażającym. Zdaje sobie sprawę, że to, co dzieje się na statku, nie jest normalne, a ludzie zachowują się jak zwierzęta. Ustanowiono im Gody, podczas których parzą się niczym króliki, są pod całkowitą kontrolą. Amy odkrywa coraz gorsze tajemnice, jakie ukrywa despotyczny władca – Najstarszy. Starszy, jej wybawiciel, jest w wieku nastolatki (nie licząc hibernacji), a po śmierci Najstarszego obejmie władzę nad maszyną. Nie zmierza on jednak sprawować władzy kłamstwami, truciznami i intrygami.W tym czasie na statku dzieją się coraz dziwniejsze rzeczy. Ludzie zahibernowani są brutalnie wybudzani ze snu, a następnie toną w płynie kriogenicznym. Amy wraz ze Starszym postanawiają odkryć, co tak naprawdę dzieje się na statku…

 

 

Są książki, które wciągają od pierwszej do ostatniej strony i od których nie jest się w stanie oderwać. Właśnie do tej kategorii mogę zaliczyć „W otchłani”. Autorka stworzyła świetną, nieprzewidywalną powieść, gdzie nie ma miejsca na nudę i zagmatwanie. Kiedy wszystko wydaje się pewne i zdaje się, że nie ma innej opcji rozwiązania zagadki, wtedy Beth Revis zaskakuje czytelnika czymś nowym, czymś czego nikt nie mógł się spodziewać. Wplotła tu wątek kryminalny i fajnie go wykreowała , co jest dużym plusem. Wszystko jest spójne i układała się w sensowną całość. Spodobał mi się  ciepły i fascynujący  kosmiczny  klimat, dobrze określony. Revis nie szczędziła opisów, choć są one lekkie i nie przeważają nad dialogami. Równowaga zachowana.

 

Brakowało mi jedynie informacji o Amy i Starszym. Wbrew temu, że byli pierwszoosobowymi narratorami książki i mogliśmy dokładnie poznać ich myśli, to dowiadujemy się o niech niewiele. Autorka nie zapoznaje nas z dzieciństwem bohaterki i nie wprowadza w nastoletnie sekrety, tajemnice czy problemy, przez co ciężko się z nią utożsamić. Starszy także nie jest zbyt szczegółowo opisany: mieszka na statku od zawsze i w sumie tyle, w tym wypadku Beth również nie zdradziła zbyt wielu informacji. Jednak mogę to darować gdyż są bardzo wyraziści i nieszablonowi.  Bardzo polubiłam Harley'a , który zaskoczył mnie swoją pasją i wytrwałością. Jako jeden  niewielu ludzi na statku miał marzenia, dzięki czemu był od nich o wiele więcej wart. Nie pozwolił ich sobie odebrać...

 

Ogólnie jestem usatysfakcjonowana, gdyż czas przeznaczony na lekturę z całą pewnością nie był zmarnowany. Myślę, że jest to pozycja, do której wrócę za jakiś czas i będę czytać ją z takim samym zapartym tchem, jak na początku.

 

Szczerze powiedziawszy okładka nie jest idealna. Nie lubię kiedy ilustratorzy narzucają nam twarze postaci, choć tu to w oczy się  nie rzuca.

 

Ocena

>>>>9/10<<<<

Polecam!

 

 

 

 

Ps: Ostatnio dodają same stare recenzje. Darujcie. Aktualnie nie jestem  w stanie skleić ani zdania  recenzji ,,Miasta popiołów",a to co połączę jest nielogiczne. 

Umarł mi  ukochany pies i mam strasznego doła. Jeśli nie też nie umrę to wkrótce pojawi się coś świeżego. Mam nadzieję, że powiedzenie ,,co cię nie zabije, to cie wzmocni" zadziała,  bo narazie czuję tylko czarną rozpacz.

 

 

I piosenka  faceta, który mnie przeraża i fascynuje.

 

Tymczasem.